نمی‌دونم بخاطر بالا رفتن سنمه یا چی. شک می‌کنم. تازگیا به افکارم، به حرفام، به حرفایی که اینجا زدم، شک می‌کنم. نکنه درست نباشن؟ از کجا معلوم حرفای من درست باشه؟ از کجا معلوم من همه چی رو می‌دونم که بتونم نظر بدم؟ 

هر موقع به ذهنم می‌رسه به کسی پیشنهادی یا توصیه‌ای بکنم، اول تو ذهنم از خودم می‌پرسم اون پیشنهاد رو خودت انجام دادی؟ نتیجه داد؟ تونستی؟ بلدی؟ اکثرا جوابم یه "نه" خالیه. در نتیجه منصرف میشم از بیانش. انرژیم کمتر از چیزیه که بخوام برام بقیه خرجش کنم.