خیلی تلاش می‌کنم صفات خوبمو نگه دارم و از داشتن‌شون یا انجام دادن‌شون پشیمون نشم. ولی بعضا نمیشه. ، نامحسوس بد شدم، طوری که عادیشه رَوندم.

لودویگ میس فن‌در روهه، معمار قرن 20 میگه  . نور به قبرت بباره مرد.

همیشه دوست داشتم بدونم اگه این دیالوگ خیالی واقعی میشد، 

مامانم تعریف می‌کنه:

یه روز خونه نبودی، داشتم اتاقتو مرتب می‌کردم که زیر تختت کادو پیدا کردم. یواش بازش کردم دیدم توش یه  هست. به خودم گفتم به من چه. داره واسه آینده‌اش برنامه‌ریزی می‌کنه. واسه دوست‌دخترش (:/) خریده حتما. کادو رو برگردوندم سرجاش. سعی کردم فراموشش کنم. هفته بعد روز مادر بود. بهم کادو دادی. کادوتو باز کردم. روسری سبز رو دیدم و خندم گرفت

یه فامیل داریم ما. یعنی تا حالا نشده یه بار تو ساعت مناسب خونه ما زنگ بزنه. دیگه همه کاملا مطمئن شدیم که  . تو دوربین نگاه می‌کنه، هر بار که ما سرسفره ایم یا یکی‌مون خوابیده زنگ میزنه.

+ هروقت به  رسیدین، عنوانو بخونین. اسم تگشم می‌ذارم متوسط :))