چرا بعضی از آدما (چه آقا، چه خانم) وقتی از همسرشون راضی هستن میگن "تو بهترین شوهر/زن دنیایی" ولی وقتی ازشون دلخورن میگن "همه مردا/زنا فلان رفتار بد رو دارن"؟ چرا وقتی یه رفتار بده، اون رو به کل جنسبت تعمیم میدیم ولی وقتی خوبه تعمیمش نمیدیم به کل؟ جالبش اینجاست که این قضیه در مورد جنس مقابله. برا هم‌جنس گفته نمیشه. وقتی یه مرد سر یه مرد دیگه کلاه می‌ذاره، نمیگن همه مردا کلاه‌بردارن. یا اگه خانمی به یه خانم دیگه دروغ بگه، نمیگن همه زنا دروغگوند.

در راستای چیزایی که از خواهر خوبم، نگار، یاد گرفتم باید بگم یه سری تکنیک تو چت کردن که خیلی کمکم کردن. مثلا

1. هر لحظه وسط چت کاری برامون پیش بیاد، همون لحظه میگیم "من برم" و طرف مقابل رو وسط حرف نزدن نمی‌کاریم. غیب نمیشیم.

2. اگه وویس بدم و خسته باشه، می‌نویسه "می‌تونم بعدا گوش کنم؟" خیلی تکنیک خوبیه. می‌فهمم خسته‌ست. دیگه فکر نمی‌کنم عه سین رده ولی چرا گوش نداده؟ نکنه مزاحمم؟ نکنه خودشو داره می‌گیره؟ و هزار تا فکر اشنباه دیگه. همون لحظه اول می‌فهمم ماجرا چیه.

3. اعلام وضعیت روحی و جسمی. مثلا نگار اول چت می‌نویسه من داغون و عصبانی هستم. این باعث میشه من حالت روحیشو بفهمم. عین وضعیتی که تو واقعیت ببینمش تشخیص میدم که حالش خوب نیست.

4. وقتی یه وویس طولانی بده، بلافاصله بعدش بصورت نوشته میگه که در مورد فلان موضوعه و اورژانسی نیست تا منم در جریان باشم که منتظر چی باشم.

5. موضوعات جدی شامل اختلاف عقیده یا سوتفاهم‌ها 90 درصد به بالا بصورت تلفنی انجام میشه. نه بصورت چت. تو تلفن 5 دیقه‌ای حل میشه ولی تو چت حداقل نیم ساعت! اونم اگه کامل بتونیم حرفامونو بزنیم.

6. تو ساعاتی که می‌دونیم طرف مقابل سرکاره، پیام نمیدیم.

خواهر خوبم، نگار، چیزهای زیادی بهم یاد داده. یکی از مهم‌تریناش اینه که یاد گرفتم به بقیه بگم دوست‌شون دارم. علاقه‌ام رو به زبون بیارم. نگران نباشم از اینکه طرف مقابل (خواه پسر خواه دختر) چه فکری می‌کنه. وقتی از ته قلب باشه، هیچ مشکلی پیش نمیاد که هیچ، روابط بهتری هم ساخته میشه.