همه چی همینطوری نابود شد...
خیلی بی خبر...
خیلی آروم...
خیلی بی سر و صدا و خاموش...

در تمام ۸ ماه گذشته به آخرین‌بارهای زیادی فکر کردم که هرگز فکر نمی‌کردم آخرین بار باشن!

کاش قدر میدونستیم

مسعله اینه بعضی وقتام ادم تا از دست نده،تااخرین بار رو تجربه نکنه،قدر نمیدونه

به خاطر همین
مدت زیادی میشه که هرکاری رو می خوام انجام بدم با خودم میگم فکر کن آخرین باره:)

تازه یه روزی می‌ریم یه لباس بخریم که قراره تو اونا بمیریم و نمی‌دونیم آخرین باره:(

هعی...

شاید همین الان هم آخرین کامنتمون باشه و نمیدونیم
البته دور از جون شما:)

عههه من ندیده بودم همه پستها کامنتشون فعال شده!

انگاری آدم یهو بزرگ می‌شه...

حریربانو همیشه تو این کوچه‌باغ قدم می‌زنه، همیشه دیوارنوشته‌هاش رو می‌خونه؛ چون تنها چیزی که اینجا به یادش میاره لبخند و معرفت و رفاقته...
شکر خدا نفسی میاد و می‌ره، اشک و لبخندی میاد و می‌ره، و زندگی در گذره. شما حالت چطوره؟ خوبی؟ :)

اخ واقعا چی گفتی

نه دیگه وقتی بدونی آخرین باره تمام تلاشت رو میکنی از تمام ظرفیتش استفاده کنی و با تمام وجودت لذت ببری راجب کار ها این برای من صدق میکنه
اما اگه پای آدم ها وسط باشه باید اعتراف کنم که فکر کردن به اینکه این مثلا آخرین باریه که میبینمشون حالم رو حسابی میگیره...
البته نه همشون!

یه روز برای اخرین بار رفتم دانشگاه و هیچ وقت نمیدونستم این اخرین باره.
فکر کنم اگر میدونستم کلی فیلم و عکس میگرفتم.

این‌ حرف‌ها همش از فروتنی و بزرگواریه‌ها! :)

آره واقعا. واقعا «آدم نمی‌دونه»
عاقبتمون به‌خیر بشه ایشالا...

دنیا روی سرم آوار شد...

خیلی مثال های دیگه هم میشه زد برای وقت هایی که یه کاری رو کردیم اما نمیدونستیم آخرین باره ولی شاید همین ندونستن اجازه میده که لذت ببریم...
خوشحالم که میبینم کامنتا باز شدن :)

نوشته‌ای که یادآورِ اتمام روزهای شیرین کودکیه، می‌تونه یکی از غم‌انگیزترین‌ها باشه.

لطفا یه پست بذار. این پستت که تا الان آخرینه استرس میده.!