من علاوه بر اینا، از ویدئوی ناشنواهایی که کاشت حلزون انجام میدن و شنوا میشن هم متأثر میشم، هرچند میدونم اولین تجربهٔ شنیدن، تجربهٔ خوشایندی نیست و قدری آزاردهنده هم هست...
چون اونا به دنیایی با سکوت محض عادت دارن در حالی که دنیای ما بدون اینکه حواسمون باشه و اصولاً بشنویمش، پر از صداهای ریز و درشته، ضمن اینکه خود اون حلزونه هم حس چندان خوبی نداره... یه درصد قابل توجهی ازشون هم نهایتاً به مشکلات روحی بر میخورن که تازه باید اونو درمان کنن...
چرا خوشایند نیست؟
سوال منم بود #_#
فیلمیه که از کتابی از جین آستین اقتباس شده.