یه چیزی که این روزا شدیدا رو اعصابمه، تعصب احمقانه آدمای مذهبی‌نماست. چرا فکر می‌کنن امام حسین فقط و فقط مال اوناست؟ چرا بقیه آدما با هر نوع تفکری حق ندارن امام حسین رو دوست داشته باشن؟ چرا خیال می‌کنن خدا، فقط خدای اوناست و بقیه آدما خدا ندارن؟ این عددای سه رقمی که هر روز اعلام میشه، تعداد برگای زرد پاییزی نیست که میفته رو زمین. آدمن که می‌میرن. آدم. سال‌ها پدر و مادرش خون دل خوردن، مملکت پول خرجش کرده، خود طرف صد جور مشکلاتو تحمل کرده تا بزرگ شده. بعد با حماقت چند نفر دیگه همین جوری بمیره؟ واقعا امام حسین راضیه شما جون آدما رو به خطر بندازین و باعث مرگشون بشین؟ البته که خیلی از این آدما معتقدن صاحب مجلس شفا میده. اما خالق همون صاحب مجلس صد بار تو کتابش گفته فکر کنین. از مغزتون استفاده کنین. حق الناس رو رعایت کنین. چیزی باارزش‌تر از حق زندگی هست؟ دارین حق زندگی رو از بقیه می‌گیرین. تا حالا یه لحظه خودتونو جای کادر درمان گذاشتین؟ اینکه زیر دستت آدما موج موج بمیرن؟ تا حالا اصلا مردن کسیو از نزدیک دیدی؟ می‌دونی چه حسی داره؟ جای خانواده کادر درمان خودتو تصور کردی؟ اینکه هر روز بچه‌تو بفرستی تو دل آتیش و روز بعدش بصورت معجزه‌آسا زنده برگرده خونه؟ اون کادر می‌دونین بچه هم دارن؟ با حماقت‌تون دارین یه بچه بی‌گناهو‌، از حق داشتن پدر و مادر محروم می‌کنین؟ چرا به آدما رحم نمی‌کنین؟