:(

چند نوع شیوه مکالمه وجود داره. من یکیشون رو خیلی دوست دارم. به اسم "انعکاسی". این طوریه که تو حرفای طرف مقابلت رو می‌شنوی و حرفای خودش رو به خودش انعکاس میدی. نه میگی کارت اشتباه بوده، نه قضاوت می‌کنی، نه بهش امر می‌کنی فلان کارو بکن. بیشتر کمکش می‌کنی تا داستان رو کامل و جامع تعریف کنه. تو این نوع مکالمه، شنونده نمیاد بگه "آهان اینو نباید می‌گفتی"، "فلان کارت اشتباه بوده"، "تقصیر خودتم هست دیگه صد بار گفتم فلان کارو نکن"، "بجای این حرفا برو دهنشو سرویس کن"، " اینکه چیزی نیست پسردایی من از این بدتر شده بود"، " یعنی وافعا به این میگی مشکل؟ "، "فلان زمان من برای من این اتفاق افتاده بود. نگفتم بهت؟ بیا تعریف کنم چی شد ..." و ... . اگه دقت کنین تو همه این مثالایی که نوشتم یه جور قضاوت، شماتت، کوچک شمردن اتفاق، امر و نهی، تغییر موضوع اتفاق میفته. ولی تو مکالمه انعکاسی شنونده میگه " یعنی تو فلان چیزو گفتی و اون این طوری جواب داد؟ "، "قبلا هم این اتفاق افتاده؟"، "چی باعث شد به نظرت که این کارو بکنی؟ "، "وقتی فلان چیز اتفاق افتاد، چه حسی داشتی؟" و ... . تو این مثالا شنونده فقط تلاش می‌کنی طرف مقابلش همه داستان (تا حد ممکن) تعریف کنه. کمک می‌کنه طرف مقابل تخلیه بشه. نه حس می‌کنه قضاوت داره میشه، نه شماتت میشه، نه موضوع حرف تغییر پیدا می‌کنه. کاملا این حس رو دریافت می‌کنه که داره شنیده میشه. به موضوعش داره پرداخته میشه. 

شاید... شایدم نه.

گلب بهت :)