دو نکته در مورد هایده هست که برام خیلی جالبه 

- کی بغیر از هایده می‌تونه از اول تا آخر یه قطعه، به مخاطبش بگه اندازه گاو هیچی حالیت نیست؟ بزرگوار تو قطعه سیاه چشمون به زیباترین شکل ممکن میگه "بازم دست تو تو دستم، می‌خوام بگیرم حالیت تیست". بعد بصورت اکووار هم ادامه میده که "حالیت نیست حالیت نیست حالیت نیست". تاکید می‌کنه. 

- اشتباهی که موقع خوندن قطعه سوغاتی انجام داده و همین طوری مونده و به همون شکل تبدیل به یکی از قشنگ‌ترین آهنگا شده. هایده بجای اینکه بخونه "واسه کبوترای عشق، دست کی دونه بپاشه؟" خوندن "دست کبوترای عشق، واسه کی دونه بپاشه؟". حتی بقیه خوانندگانی که این قطعه رو بازخوانی کردن معمولا همین اشتباه رو تکرار کردن.