طبق گفته ها ، دوستی ، زمانی شروع میشه ک 7 سال از عمرش گذشته باشه .
من این گفته رو عمیقا تجربه کردم . نمونه اش مصطفی . من مصطفی رو 11 ساله ک میشناسم . با هم دوستیم .
تو خیلی جاها با هم مخالفیم . کلا طرز فکرمون هم متفاوته ولی با هم دوستیم . میدونم ب چی فک میکنه . میدونم چی دوست داره . میدونم عکس العملش چیه قراره باشه . البته برای رسیدن ب این سطح ی چیزایی رو دو تایی مون رعایت کردیم .
1. دوستی ی حد و مرزی داره . اینکه بزاری از این حد رد بشه نشانه صمیمیت زیاد نیست . بیشتر توهین محسوب میشه . جایگاهی رو بهش میدی ک متعلق با اونجا نیست . خانواده جایگاهش مشخصه . دوست هم جایگاهش جداست . همه باید تو جایگاه خودشون باشن . لازم نیست ب دوست همه چی رو گفت . هر چقدر هم میخاد صمیمی باشه . منو مصطفی همیشه اینو رعایت میکنیم .
2. رعایت مسائل مالی . از قدیم گفتن حساب حساب کاکا برادر .
من تو این چن سال یاد گرفتم با کسی ک خوب نمیشناسمش چت نکنم . من دوست دارم موقع حرف زدن لحن صدای طرفمو بشنوم . عکس العمل هاشو ببینم . ببینم وقتی میخنده چشاشو می بنده یا نه . تیک عصبی داره یا نه . خوشحاله یا نه . شوق تو چشماش هست یا نه و هزار تا چیز دیگه . وقتی مصطفی چت میکنم میدونم قیافش موقع خوندن مسیج های من چطوریه . تو ذهنم هست . از رو انتخاب کلماتش میفهمم حالش خوبه یا نه .
در ضمن ما با هم کلی هم دعوا کردیم :| هم فیزیکی و هم لفظی :))) ولی بعد ی چن روز باز همه چی حل میشه . البته الان ک فک میکنم کلی هم دعوا نکردیم . کلا 3 بار . دو بارش مربوط ب راهنمایی . اون یکیش هم مال چن ماه پیشه .
