دوربین ب دست ، هندزفری تو گوش ، داشتم تو پیاده رو قدم میزدم و چشمام دنبال سوژه بود . تو حال هوای خودم بودم ک یکی گفت "آهای". سمت راستم پادگان ارتش بود . صدا از طرف سرباز بالای برجک بود . هندزفری رو در آوردم.

سرباز : از منم یه عکس بگیر 

من : خب چطوری بهت بدم بعدش ؟

سرباز : خب چاپ کن پولشو میدم 

راستشو بخاین میخواستم بپیچونمش . نه بخاطر هزینه اش . بخاطر اینکه یه روز کامل باید وقت میزاشتم برم عکسو بدم یه جای خوب چاپ کنم بعد دوباره بیام این قسمت از شهر تا دو تا عکس بدم به یه نفر ! من خسته تر از این حرفا هستم ولی یهو یاد این پست افتادم . فک کردم دیدم اگه این سرباز این ور دیوار بود ، این کار (ینی بری دو تا عکس چاپ کنی و برگردونی) با کله واسه یه نفر دیگه انجامش میداد چون اون الان معنای دقیق آزادی رو میدونه . میدونه پاس دادن بالای برجک تو روزای گرم تابستون ینی چی ولی من چون آزادم ، حواسم به این آزادیم نیس و فقط ب فکر خودمم و بخاطر تنبلیم میخام بپیچونمش . دیدم با این کار میتونم واقعا خوشحالش کنم . بعدش یاد همه شما بلاگرا افتادم . ب خودم گفتم دوستان بلاگی از خوندن شرح این اتفاق حس خیلی خوبی بهشون دست بده . چرا باید این حس خوبو ازشون دریغ کنم ؟

همه این افکار کسری از ثانیه طول کشید . بهش گفتم باشه . وایستا تا ازت عکس بگیرم . گل از گلش شکفت . تشکر کرد و تفنگ ژ-3 رو با یه حالت خاص تو دستش گرفت . یه عکس واید گرفتم تا معلوم بشه روی برجکه و بعدش یکی هم زوم کردم تا فقط خودش بیفته . صفحه دوربینو نشونش دادم ک ببین خوب شده ؟ گفت نمی بینم بزار بیام پایین . از پله ها اومد پایین . از بین دیوار و حصار بالاش تونست عکسشو ببینه . خوشش اومده بود تشکر کرد . گفت چاپ کن فردا بیا همینجا . گفتم خب اخه من فردا نمی تونم بیام ( کار داشتم ) گفت پس یه روز دیگه بیا از لای دیوار بنداز اینجا ... یهو چهره اش تغییر کرد و ادامه داد : اون وقت پولتو کی بدم ؟ گفتم بابا بیخیال پول قابلتو نداره . دوباره خوشحال شد و تشکر کرد و گفت تو یه نایلون بزار ، بنداز همینجا . گفتم چشم یه سنگم میندازم تو نایلون ک باد نبردتش . گفت مرسی . من مجیدم . خدافظی کردیم .

بعد از خدافظی حس خیلی خوبی داشتم . حس میکردم وبلاگ نویسی به یکی از اهدافش رسیده بود : " ترویج فرهنگ درست فکر کردن " . همه ما تو وبلاگامون از درست نبودن بعضی چیزا گلایه و شکایت می کنیم و در مورد درست بودن خیلی چیز های دیگه، پست ها می نویسیم . همه این نظر ها شخصی هستن . ممکنه درست باشه ممکنه اشتباه باشه . این خواننده ست ک باید فک بکنه ببینه کی درست میگه . ینی هدف این جور نوشته ها ، اجبار ب فکر کردنه . اینکه از خودت بپرسی نظر خودت راجع ب موضوعات مختلف چیه . هم من و هم مجید ، شادی اون لحظه مونو مدیونه وبلاگ نویساییم . نه فقط خانم هاشمی ، بلکه تمام بلاگرا . تمام کسایی ک افکارشونو رو این صفحه مجازی دوست داشتنی منتشر میکنن . از طرف خودم از همه تون تشکر میکنم :) ممنوووووونم :)

بعد از یه هفته مشغله بالاخره تونستم امروز ب قولم عمل کنم . بخودم گفته بودم تا اینکارو تموم نکردم نباید این پستو بزارم . رفتم همون جا . خدا خدا میکردم ک خود مجید اونجا باشه ولی نبود . دو تا سرباز دیگه بودن . گفتم مجیدو میشناسین ؟ گفتن بله . گفتم عکساشه . گفتن از لای دیوار بنداز این ور . انداختم . بعد از انداختن یه حس خیلی خوب داشتم . خوشحال بودم ک ب قولم عمل کرده بودم . در ضمن وسط راه یه عکس اینستاگرام-طور گرفتم (شرمنده بابت کیفیت افتضاح) :

پ.ن. لازم به ذکر است ک کنار همون پادگان ، یه عکاسی بود ک مال خود ارتشه . کارشون هم خوبه . قبلا دیده بودم . میخاستم ببرم اونجا چاپ کنم بعد یادم افتاد ک تمامی پرسنل اونجا ارتشی هستن ( ینی 80% سرباز بودن ) گفتم از رو عکسا میشناسنش . بخاطر دوتا عکس واسش توبیخی می نویسن . عکسا زهرمارش میشه . بهمون خاطر بردم یه جای دیگه چاپ کردم