خطرناک شدین ها !

دیگه نمیام وبلاگتون...یه وقت منو هک نکنید :))

البته دقیقا نمی دونم تلاش برای چی..

و اینکه خب قراره چی بشه یا چیکار باید بکنی..

حتی نمی دونم چی هست این انیگما

ولی خب.. خوشحالی همیشه گزینه ی بهتریه

+ من می فهمم اینکه یکی هیچی حالیش نشه از تلاش و زحمت آدم چقدر افتضاحه.

معذرت میخوام :)

تولدتون خیلی خیلی مبارک باشه:)

خداحافظ

نه؟

ممنون:)

خدارو شکر پس که بهتره حالتون .

امشب رو اختصاص بدین به فکر کردن به چیزای خوب و یکسال آینده و اهداف و آرزوها. در صورت امکان بنویسینشون رو کاغذ واسه اینکه هر روز واستون یاد آور باشه

تولدتون خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی مبااااااررررررکــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ^_^

خوب نیست

ی آرزو بسازین برا خودتون

مرسی.

هر شب ک ماه رو نگاه میکنم و از مامان میخوام چند دقیقه از وقتش رو نگاهش کنه, فقط میگه ：ماه دیدن داره اصن؟ 

مامان بزرگ شده.

چرا باید خیلی وقت باشه ک از ته ته دل چیزیو بخواین ؟ چرا دوباره تلاش نمیکنین واسه داشتن یا رسیدن ب یه آرزو کلی نقشه بریزین؟

آرزو ساختن سخت نیست آقا رامین:)

بهش فکر کنین:)

اما از کی به بعد انسان تبدیل به یک آدم بزرگ میشه. از اونجایی که کلی دغدغه های ریز و درشت ب وجود میاد. کار. وأم. ماشین. دکترا. پایان نامه. خونه. معمولا دغدغه های ادم بزرگ ها دیگ از این فراتر نمیره. تهش اینه ک اخبار روز و دنبال میکنن یا هر چند وقت یک بار کتاب میخونن تا تو جمع های خودشون حرفی یا نظری داشته باشن. اکثرا هم مدام در حال اظهار نظرن و هیچ مفهومی توی ذهنشون ثابت نیست . در نهایت باز همه چیز میرسه ب دغدغه های اصلی شون. این دغدغه ها توسط ادم بزرگ ها، از روی علاقه ساخته نمیشه. جمعی از ادم بزرگ ها جامعه رو با اینجور دغدغه ها میسازن و بقیه خودشونو درگیر میکنن. همیشه بیش از اندازه هم ب دغدغه ها فک میکنن. حالا با وجود همه ی اینا واقعا نمیشه انتظار داشت ادم بزرگ ها دیگ جونی براشون بمونه تا از چیزی لذت ببرن. جالب اینه وقتی ب دغدغه هاشون میرسن میفهمن چیزی نبود ک فکرشو میکردن و افسرده میشن .ادم بزرگ ها متخصص افسرده کردن خودشونن. خیلی هاشون از یه جایی ب بعد ادعای فهم و کمال میکنن در صورتی ک هنوز گاهی مثل بچه های شیش سال رفتار میکنن. خیلی ب تجربه هایی ک براساس سنشون ب دست اوردن مینازن. از یه جا ب بعد دیگ کسل کننده میشن. هیچ احساس جدیدی یا چیز شادی یا هیجان انگیزی ندارن بهت بدن. در نهایت با دغدغه هاشون خودشونو میکشن. هیچ شوقی ندارن. شوق ب کاری... ب حرکتی ب تلاشی. در نهایت باید بگم خیلیم ناراضی نیستن چون مدام تو جمع ادم بزرگان و شبیه بقیه اند.در کل میخوام بگم ادم بزرگی دل مردگی نیست ولی باعث دل مردگی میشه

کمتر ادم بزرگی تو کل دنیا وجود داره ک شبیه بقیه نباشه. خودشو از بقیه جدا کنه. ب اندازه ب دغدغه ها فکر کنه و شوقی رو درون خودش پرورش بده. احساسات تازه داشته باشه. دل مرده نباشه. 

در نهایت با یکی از بهترین دیالوگ های دنیا تموم میکنم این توضیح و ک ب نظرم واقعا ب جاس

خوبم:)

نمیدونم. حس خوبی میده تعریف هاتون.:D