لازم نیست که حتمن مقایسه کنیم، فک کنم همه میدونن دیگه خوب و بد چیه و چه صفاتی خوبه و چه صفاتی بد (:

سوال سختی بود، سوال بعدی D:

بنظرم هر فردی تو ناخودآگاه ذهن و فکرش یه سری معیار ها داره که با اونا عملکرد آدما رو مقایسه میکنه 

به نظر من عملکرد آدمارو باید نسبت به خودشون سنجید ، ولی منظورم از خودشون صرفاً گذشته نیست ، چون گذشته یه جوریه ، اصلا انگار آدم تا حالا کار خوب نکرده توش لامصب :| ولی خب اگه نسبت به قبل بهتر شده باشن میشه بحث کرد در موردش :)

نظر من گزینه 1

خب بهتره که آدم خودش تصمیم بگیره اما این امکان وجود نداره چون از اول بچگی این ناخودآگاه رو برامون ساختن که اگه یکی اینکارو کنه آدم بدیه یا خوبیه

برای افرادی که تو رابطه ی خیلی نزدیک باهاشون قرار داریم و ناخودآگاه ازشون تاثیر می گیریم مثل دوست یا همسر یا...باید معیار داشته باشیم ینی تا حدودی باید نزدیک به خودمون و افکارمون عملکردشون رو بسنجیم و انتخابشون کنیم.نه به این معنی که من خوبم و باید طرفم شبیه من باشه نه ،ولی به هرحال منِ نوعی اینطوری هستم و یه شخصیتی رو شکل دادم برای خودم ،پس برای آزار کمتر خودم و طرف مقابلم باید طوری انتخاب کنیم که اصلیت افکار نزدیک باشه که حرف هم رو بفهمیم!ولی برای همه ی افرادی که باهاشون فقط در ارتباط اجتماعی معمولی هستیم نیازی به معیار ها و چارچوب های سفت و سخت نیست !هر آدمی مختاره که هر فکر و نظر و ایده ای داشته باشه و من نوعی اون فرد رو باید با همه ی نظرات بپذیرمش تا جایی که به من آسیبی نزنه و به نظرات من بی احترامی نکنه، همه چیزش به خودش مربوطه!همین!

این درمورد افراد نزدیکی که مورد انتخاب خودمون نبودن هم صدق میکنه به نظرم!

و در آخر اینکه همیشه استثنا هم وجود داره... تو هر موقعیت و هر جایی!

من یه گزینه چهارم اضافه می‌کنم: همه موارد

بنظرم از ساکتی دارید درمیاید.حرفم تاثیر داشته :)
1-نمی گم صد در صد اینشکلی ام، اما همیشه سعی میکنم اهل مقایسه کردن نباشم.یعنی خیلی زیاد از مقایسه کردن بیزارم...مثلا می گم من هیچ وقت دوست ندارم جای فلانی باشم و همین فاطمه ای که هستم رو دوست دارم و سعی می کنم بهتر بشم.
2-همیشه خودم رو با خودم مقایسه می کنم.شاید خنده دار باشه اما اینشکلی ام.مثلا من ترم هفت با من ترم هشت...چه تغییری داشتم؟ چقدر بهتر شدم؟ چیارو فدای چیا کردم؟حاصلش چی شد؟
3-عملکرد آدم هارو با خودشون، شرایط حقیقی زندگیشون مقایسه کنید نه با هیچ کس دیگه...و چون ما چیزی از حقیقت زندگی بقیه نمی دونیم پس مقایسه کردن کار بیهوده ای می تونه باشه :)
 اما ما همیشه در مجموع بقیه رو قضاوت می کنیم...کار درستی نیست بنظرم.چون ما با افکار شخصی خودمون و دید خودمون از زندگی اینکارو می کنیم.مثلا ممکنه یکی رو ده سال پیش تو یه جمعی تحقیر! کنیم حتی اما امروزه روز مجبور شیم ازش تعریف کنیم چون اون فرد دیگه آدم قبل نیست و کلی بهتر شده و ما محکوم می شم به قبول قابلیت هاش...ولی اون فرد ممکنه همیشه اون مقایسه منفی ما یادش بمونه.و این وحشتناکه

چرا درسته؟

خب بستگی داره دلیل دروغ گفتن و هدفش چیه 

به این موضوع زیاد فکر میکنم ...ولی راستش هنوز جواب قطعی پیدا نکردم!

ولی فکر میکنم دوتا حالت ممکنه پیش بیاد یا بر اثر اون احساس قلبی که در طی تمام سالهایی که باهاش دوست بودم به وجود اومده همچنان میپذیرمش و سعی میکنم تاثیر نگیرم از رفتار هایی ش که بر خلاف معیار های منه !یا یه حالت دیگه پیش میاد وقتی که احساس قلبی کمتری وجود داشته باشه احتمالا اون دوست رو مثل افراد معمولی میپذیرمش ینی با تمام نظرات و تفاوت هاش تا زمانی که به من آسیبی نزنه و بی احترامی نکنه!

البته اینا حدسه ولی همچنان هم به این موضوع زیاد فکر میکنم و هنوز جواب قطعی ندارم...

با عملکرد خودشون

عملکرد هر فرد...صفاتش...همه رو میشه از رو معیارا فهمید! این معیارم به نظر تو ناخودآگاه همه آدما هست :) که مثلا برا همین باخودمون میگیم طرف خیلی خوب تر از قبل شده! یا بدتر...و غیره و ذلک :)

من نظرمو نمیگم:D

ولی نظر پر مغزی دارماااا

این طوری نمیشه بحث خیلی جدیه شما الان دلاتون آماده نیست اصلا اشتیاق و تو چشاتون نمیبینن

نمی شه احساسی که وجود داره و چیزایی که تو تمام مدت دوستی وجود داشته رو نادیده گرفت!میشه?!

اگر بخوایم مقایسه کنیم قطعا مورد یک و دو بیشتر به کار میان تا مورد دوم.
هر چند معلوم نیست معیار ما برای مقایسه اصلا درست باشه یا نه. چون ما فرد کاملی نیستیم و با علم اندک و برداشت گاهاً غلط خودمون ممکنه دست به مقایسه بزنیم.

همچین متمرکز نیستین. باس متمرکز شین. ب چی فک میکنین هی نگاهای یک دقیقه ای میدوزین ب در و دیوار؟

من که تو کامنت قبلی گفتم میشه دوتا حالت،گفتم تو حالت دوم مثل معمولیا میشه و تا زمانی که آسیبی نداشته باشه ادامه می دم...

دل مشغولیتون همینه دیگ.نگاه نمی کنه بابا نگاه نمی کنه

بابا خرابش کردین:|

شما باید در جواب نرگس می گفتین : می کنه بابا می کنه...

عه شما چرا!

بابا حبیب...جمشید...دلبر...نگا می کنه بلاخره نگا می کنه...

بیاید خسته شید...

آهان منظور گزینه دو رو تازه متوجه شدم، حتی گذشته طرف:)

میانگینی از جامعه.

نچ نچ

اول بگم بنظرم جامعه مهمه ولی در این مورد گزینه ۲ رو حذف میکنم . ترکیب گزینه اولی و سومی تقریبا در سنجش عملکرد جواب میده ...  صرفا تو سنجش عملکرد ٬ دو نفر مد نظره٬ خودمون و همون طرف.

خودتون چطورین؟

😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐

---

یعنی طوری ک تو جامعه زیاد تو ذوق نزنه و با ارزشهای حاکم تو جامعه تضاد زیادی نداشته باشه . از ی طرف هم مقایسه با افراد متفاوت بی معنیه و بنظرم حتی نتیجه خوبی نمیده ک هیچ اتفاقا سنجش رو اشتباه از آب در میاره ..

آهان تو این مورد با ارزشهایی ک برا خودمون قابل قبوله میسنجیم .. البته میشه با حرف زدن و رد و بدل کردن عقاید حتی این ارزشها تغییر کنه ..

اگه به عنوان ناظر بیرونی دقیقا از همون لحظه رو ببینیم
سرجمع دومیه عملکرد بهتری داره
واسه همینه که میگم نمیشه قضاوت کرد و فقط خوده شخص میفهمه
مثلا اگه نفر اول دوباره برگرده به صد و حتی بمونه روی صد
و نفر دوم برسه به صد و یهو برگرده به صفر و دوباره جون بکنه برسه به صد
خب اینطوری اولی بهتره
میگیری چی میگم ؟

خصوصی نفرستادم که😐😐😐 

خب مسئله پیچیده شد :))

حالا ی سوال ؟؟

آره .. مطمئنا بعد کامل و با ذهن باز خوندن نظرا سوالای جدیدی هم سر باز خواهند کرد :) آخه پراکندگی زیادی ایجاد شد .

شاید آمار بگه میانگین بهتره
ولی کسی از درون خوشحال تره
کسی پیشه خودش موفق تره
که رشده بیشتری کرده باشه
زمان خیلی هم عامل مهمیه
اگه فرض کنیم استیو جابز همیشه روی صد
و
هشتاد در گردش بوده
اوکی واو چه آدم موفقی، خوش به حالش چقدر خفنه
و حالا من
از صفر رسیدم به چهل
وای استیو جابز چقدر موفقه
باید برسم بهش
میرسم پنجاه
من چقدر خوشحالم که دارم همه ی تلاشمو میکنم
من هیچی کم نزاشتم واسه موفقیتم
و حالا کلوز آپ استیو جابز
خاک بر سر من که نمیتونم همیشه در صدر باشم
واقعا که چرا هی باید یه جای کار لنگ بزنه
چرا امروز صدم دیروز هشتاد بودم و حالا فردا هم هشتاد خواهم بود
چرا این اشتباهو کردم
----
کی مهم تره ؟
ناظر بیرونی ؟
یا درونی ؟
----
من خیلی نامفهوم صحبت میکنم ؟ :| :دی

نه من نگفتم که همه باید بعد یه مدتی موفق بشن
و بعله خیلی از آدمایی که از صفر شروع میکنن دقیقا به همین علتی که میگین نا امید میشن چون اراده و انگیزه و اعتماد به نفس و حمایت و هر چیز کافی ای که نیاز دارنو ندارن
حرف من اینه که اگه یه شخصی خیلی مطرحه توی دنیا و آدم موفقیه
دلیل نمیشه از عملکرده خودش راضی باشه
یا همه اونو فردی با عملکرد خوبی ببینن
هر کسی باتوجه به تفکراتش عملکرد اون شخصو قضاوت میکنه
و یکی دیگه اینکه اینم دلیل نمیشه چون من مطرح نیستم و از صفر شروع کردم و با جون کندن رسیدم به این جایگاه شصت مثلا آدم موفقی نباشم
شاید کلا محدوده ی کسایی که میشناستم 1 ملیون نفر هم نباشه
ولی من از خودم راضی ام و بین همون تعداد نفر آدم موفقی ام
چون طبق تفکراتم عملکرد خوبی داشتم
در صورتی که ممکنه یکی فکر کنه اینو نیگا چه سرخوشی و هنوز هیچی نیست
و یه ور قضیه هم اینه که
تو باید ببینی از زندگی چی میخوای
باید واسه برهه های زمانی هدف داشت  اونم هدفه منطقی
وقتی بهش رسیدی
برو واسه هدف بعدی
هدفایی که تموم نشدنی باشه
در یه راستا باشه
برنامه ریزی شده باشه
اینکار خیلی سخته
واسه همینه از بین این همه آدم یکیشون میشه استیو جابز
یکیشون میشه بیل گیتس
یکیشون میشه ...
حالا هر کی در زمینه خودش
هر کسی حد انتظاراتی از خودش داره
و طبق تفکراتش مسیر زندگیشو سوق میده
اگه معتقد باشه که خوشبختی رو خودش باید بسازه
اون نمیگه وای ببین فلانی رو کجاس
تو تازه سره خطی
به این فکر نمیکنه که کی داره راجبش نظر میده یا اینکه اگه مثه اون یارو خفن نشه چی میشه
فقط به فکر پیشرفته
آدما عملکرد بقیه رو قضاوت میکنن چون سلیقه ها و خواسته های متفاوتی دارن
سامسونگ برند محبوب و موفقی شناخته میشه چون خواسته های اکثر جامعه رو برطرف میکنه
ولی ممکنه از نظر عده ای خیلی آشغال باشه
اگه آمارگیرانه نگاه کنیم خب باشه سامسونگ شرکت موفقیه
اما اگه خوده سامسونگ از خودش راضی نباشه چی ؟
واسه همینه که تو باید خودت بدونی از عملکردت راضی بودی یا نه :)
---
بهتر شد ؟ :)
من کاملا آروم و ملو و با لخند دارم صحبت میکنم
لحنه بدی نیست کلا مدلمه :)
اتفاقا منم عاشق بحثایه این مدلیه ام
کمک میکنه آدم یه مروری بر اعتقاداش داشته باشه
شاید لازم بشه تجدید نظر توشون بکنه
به شرط اینکه بحث به نتیجه واحد برسه و طرفین قانع بشن :)

خیلی شرایط مختلف میخواد واسه سنجیدن به نظرم. چون کار هرکسی نیست من سعی میکنم نظر خاصی ندم کلا :)

آره اشتباه نوشتم کامنتم رو :دی

اومممم نمی دونم...ولی حس می کنم یه سری چیزا ذاتیه! مثلا همه ی آدما تو وجوشون خوبی ها رو می پسندن و از بدی ها بیزارن! فطرت آدمی اینجوریه...اینکه خوبی ها و بدی ها تو ناخودآگاه ما درستن یا غلط...شاید اینم تو ذاته!

از اونجایی که من دانشم کفاف جواب دادن به این سوالو نمیده و اگه هم چیزی بگم همینجوری خود به خودیه پیشنهاد میدم این لینکو بخونین :))

البته نگشتم سرچ ساده ای کردم اولیش همین بود رفتم توش خوندمش :دی