دوست دارم درکم کنه...

با مورد 2 خیلی موافقم..

دارم فک میکنم کاش میشد آدم یه سیستمی مث وبلاگ داشت
مثلا یه قسمت هایی شبیه： علایقم. انتظارتم از کسی ک باهاش حرف میزنم و کلی بخش دیگه که الان همه همش تو ذهنم هست , ک مثلا کسی میخواست با آدم حرف بزنه, بدونه این کسی ک روبروشه چجور شخصیتی داره .

کاش میتونستم راحت درددل کنم.
اگه بتونم دوست دارم زیاد برام حرف بزن، سوال بپرسه، هر جایی جواب ندادم سماجت کنه. اصلا منو وادار به حرف زدن بکنه.

من معمولاً انتظار دارم این‌قدر به‌م نگه : از کجا می‌دونی؟ شاید اشتباه فکر می‌کنی.
این الان خیلی جزئیه البته. من کلاً فقط با یه نفر خاص صحبت می‌کنم که اونم خیلی به‌م می‌گه "تو بدبینی" و "شاید این طوری نباشه که تو فکر می‌کنی." آخرش دعوا می‌شه من توبه می‌کنم که اومدم پیش این آدم.
اما دفعه بعد می‌رم و همینا تکرار می‌شه :))

این 3 که به شدت حرص منو در میاره :|

بذاره همه ی همه ی حرف هامو بزنم. وسطش هیچی نگه.
مدل حرف زدن منو بلد باشه.. انقدر براش مهم بوده باشم که زحمت شناختن منو به خودش داده باشه. که بدونه وقتی تند تند حرف می زنم و ساکت میشم و بغض می کنم باید آروم آروم حرف بزنه و دوباره برام دوره شون کنه. هی راه حل نده. از خودم باهام حرف بزنه چون اینجوری می تونم خودمو باور کنم و از پسش بربیام.
حرف اضافه نزنه. از جنبه هایی از قضیه که ازشون خبر نداره حرف نزنه و دلیل بیخود نیاره. الکی امید نده. بذاره غر بزنم و ناامید باشم.

کامل بهم‌ گوش بده ، با چشاشم منو گوش بده ! منو‌بفهمه هی مجبور نباشم برگردم جملاتمو براش تفسیر کنم ! پیش داوری و قضاوت نکنه. دوس دارم طرفم منطقی باشه و اگه قراره مشورتی بهم بده منطقی و عقلانی باشه !

وقتی با یکی درد و دل میکنم خوشم نمیاد هی بگه دیدی دیدی
دیدی گفته بودم
اگه فلان کارو نمی کردی فلان کار نمی افتد

درسته. وبلاگ جزئی از منه
ولی آیا همه اونایی که باهاشون درارتباط هستین و حرف میزنین, میخونن وبلاگ شما رو؟

خب فقط دو نفر میخونن. پس نمیتونیم بگیم واسه اینکه همه از شخصیتمون بتونن خبر دار بشن, میشه از وبلاگ استفاده کرد
دوست داشتم سیستم وبلاگ رو مثلا رو چشما یا حداقل قسمتی از پیشونی کارگذاری میشد. اینجوری دیگه این مشکل رو نداشتم:))
البته در اون صورت هم بودن آدمایی که بازم حوصله خوندن نداشتن

نه که نخوام کسی نخونه. با هم سن های خودم هیچ وقت نتونستم ارتباط برقرار کنم واسه همین چندان دوست صمیمی ندارم که مثلا بهش بگم این وبلاگ منه.

:)

خیلی وقت ها همین که شنونده باشه کافیه!! و البته بعدها به رومون نیاره!

نکنید این کارا رو با بچه‌های مردم :|||

گفتین "عهه :)) منم این جوریم . ب بقیه میگم از کجا میدونی :)))"

ممنونم از احوال پرسی تون :)
ما نیز خوبیم. ملالی نیست جز گم شدن گاه به گاه خیالی دور ...

اوضاع احوال شما خوبه دیگه؟

خدا رو شکر:)

چقدر این پسته خوب بود و من تک تک کامنتارو خوندم با جواباش و بهشون فکر کردم...میدونید فارغ از بحث اصلی دردودل کاش همه میگفتن که دوست دارن وقتی باهات دردودل میکنن چه کار کنی...راستش اون 3تا آدمی که من باهاشون دردودل میکنم با هرکدوم فقط درمورد مسائلی که منو میفهمن حرف میزنم و میدونم که دقیقا هرکدوم میدونن باید چکار کنن اما به طور کلی شنیدن تجربه های بقیه واسه من جالبه تو اون شرایط حس میکنم اگه بقیه از پسش براومدن پس منم میتونم...ولی باز هم در آخر اشاره میکنم کاش آدما میگفتن از طرف مقابل چه انتظاری دارن موقع دردودل اینطوری خیلی از مشکلات گوینده و شنونده حل میشد مثلا یه دوستی دارم که دقیقا میگه ،میگه هیچی نگو و شروع میکنه به حرف زدن آخرشم میگه هیچی نگو خدافظ و میره و همین آرومش میکنه...منم حس دیوار بودن بهم دست میده البته:)