نمیدونم چرا یاد تعبیر ترکی بستنی قیفی افتادم :دی

اولش آره؛ ولی بعدش یه سری دلتنگی ها توی ذهنم مرور می شد که باعث می شد لبخندم محو بشه :D

میگرفت :)

:)))
چه رسالت مهمی به گردنشون بوده واقعاً. به هر قیمتی باید خورده میشده :/

نه خنده‌م نمی‌گرفت. از وقتی مجبور شدم در کمال بی‌پولی برای خریدن یدونه نون با دوستم تو آب هندونه تخم‌مرغ بشکنم و تا تهش بخورم دیگه سعی میکنم نخندم کلا.
رفته بودیم اردو دانش‌آموزی، هیچی پول نداشتیم و با مسئولای اردو غریبه بودیم که پول بگیریم. تخم‌مرغ شکستیم تو آب هندونه که اونم از قسمت سفید هندونه تراشیدیم.
من ازش چیزی جز خنده‌های بلند تو اوج غمگینی و بی‌پولی چیزی یادم نیست. ولی یادم داد به چیزی که مردم می‌خورن و به حالتی که غذا می‌خورن و جایی که غذا می‌خورن دیگه هرگز نخندم.

عزززززییززم
قطعا از خنده میپوکیدم
میتونم تصور کنم چه صحنه بامزه ای دیدی

یکی از دلایلی هم که عکس ها رو دوست داشتنی میکنه داستان هاشونه. :)

آقاجان نیش باز همیشه نشانه ی لبخند نیست؛ حالا می خواد هر چندتا :D توش باشه...

یه لبخند گنده رو لبام جا خوش می کرد یحتمل (((:

مادر همیشه می گن قربون اون دلت که آنقد بی غصه ست، به خاطر خنده و قهقه هام می گن! ولی خب همیشه واقعیت اون چیزی نیست که می بینیم...

با :D نیش باز رو نشون می دن...

یه لبخند بزرگ احتمالا

😅😅

با افتخار دنبال شدین 😍