متوجه شدم که تنها راهم واسه ارتباط برقرار کردن با بقیه "شوخی" ئه. اگر ندونم طرفم به چی می‌خنده، خیلی نمی‌تونم باهاش حرف بزنم. اینکه بفهمه من کی شوخی می‌کنم، کی جدی‌ام، شدیدا تو پایداری دوستی‎مون تاثیر می‌ذاره. بهمین خاطر حرف زدن با آدمای غریبه (مخصوصا تو چت) برام خیلی سخته. چون عکس ‌العمل‌هاشو نمی‌بینم، نوع خندیدنش برام مشخص نیس. همین موضوع باعث میشه تو چت یه شخص منزوی و کم‌حرف دیده بشم. درحالیکه، دوستایی دارم که رگ خندیدن‌شون کاملا دستمه و می‌تونم ساعت‌ها براشون خاطره تعریف کنم و با خنده همراه با اشک ازم بخوان که "توروخدا بسه رامین".