غم کهنه :: عقاید یک رامین

بیکار که میشم آهنگایی که کاملا یادم هستو می‌نویسم. قبلا فکر می‌کردم آهنگای زیادی رو حفظ هستم ولی الان می‌بینم نه. فقط وزن‌هاشونو یادم میاد. سعی می‌کنم جای خالی شعرهارو با کلمات منطقی پر بکنم. گاها جواب میده گاها نه. چون صدام به خوبی صدای خواننده‌ها نیست همیشه تو خلوت خودم با صدای بلند خوندم. همین باعث میشه وقتایی که تنها هستم شروع کنم به زمزمه کردن شعرهایی که نوشتم.

۶ تا نظر تا الان نوشتن

ابتدا تصاحب کامنت اول
سپس خواندن پست

ای جانم. یه خلوص صادقانه ای توش بود
+ دستخت مردم را：) و بله. من علاقه دارم به دیدن دست خط بلاگر ها：) بهار پاتریکان کو؟ اره بهار جان از همون موقع ها؛)

+وسطاش داشتم فکر میکردم با صدای خودم بخونمش خوب میشه. میخوام بگم اعتماد به نفس نیست که( لب هایش ها را به حالت اشاره به پوچی نسل جوان کج میکند
هان و نکته اخر! هممون از این دفترچه ها داشتیم یا داریم:-D پاپکو که از بالا ورق بخوره و سیم هاش بالاش باشه!
حتی میتونم بگم هممون خودکارامون زبراس：) گرمز：)

+ خوبه ؟ خودم چندان راضی نیستم. دست خط بهار که حرف نداره

+ پوچی نسل جوان :))))))

اره . زبراس دقیقا ولی آبیه. اون قرمزه تموم شده خیلی وقته

گرمز :))

من به صورت ذوق زده از گوشه کادر بیرون میرم. مرسی اقا مرسی :))))

خواهش می‌کنم :)) واقعیتی بیش نیس