احساس می‌کنم اونقدر به بقیه آدمای زندگیم وقت و انرژی گذاشتم، الان که باید برا خودم وقت و انرژی بذارم، خستم. 

این روزا فقط دارم خودمو می‌کشم این‌ور اون‌ور. بی‌حوصله و خستم. به شدت نیاز دارم به حرف زدن. نه بصورت چت. دیالوگ حضوری دلم میخواد. دلم می‌خواد ۱۰۰۰ ساعت فقط در مورد من حرف بزنیم. کسی باهاش حرف می‌زنم وسط حرفای من مشکلات خودشو مطرح نکنه، خوابش نگیره. نگه ایشالا درست میشه. منو بشنوه. نذاره بره. نگار می‌خواد بره، داداش می‌خواد بره، سعیده و فرشته هم دارن میرن. تنها بودم، تنهاتر دارم میشم

دست گذاشت رو داخلی‌ترین لایه‌های روحیم. نوشته بود

خستم

دوستای نزدیکم می‌دونن که من از آب و هوای ابری متنفرم. یعنی قشنگ افسرده میشم. حتی وقتایی که خبر خوبی شنیدم یا اتفاق خوبی افتاده و خوشحالم، هوا که ابری بشه، انگار نه انگار که من شاد بودم. دپرس میشم؛ حالم گرفته میشه؛ دنیا به آخر می‌رسه برام. از اونجایی که بارون هم اکثرا همراه با ابره، روزای بارونی نه تنها افسرده میشم، بلکه یه افسرده خیس میشم. هی دوستام میگن "به به. تو این هوا حال میده فلان کارو کنی، بهمان جا بری و بیاین عکس بگیریم ... " و من تو این حالم که "واقعا؟ واقعا حالتون خوبه این ابرای سیاهو می‌بینین؟ با کجای این شرایط کثافت (😂) می‌خواین عکس بگیرین؟ "

سواچ مدل SYXS102 دلم رو برده. 9 میلیون

دوست داشتم همسایه‌ای مثل پِنی داشتم. کسی که دنیاش باهام کاملا متفاوته.