تقسیم‌مون کردن. شهر خودم نیستم. دسترسی به اینترنت نخواهم داشت. در نتیجه تا اطلاع ثانویه نیستم. پست آماده هم ندارم. دوست نداشتم این طوری خدافظی کنم ولی خب چاره‌ای نیست انگار

اس ام اس اومد که: دعا کن رامین

متوجه شدم که تنها راهم واسه ارتباط برقرار کردن با بقیه "شوخی" ئه. اگر ندونم طرفم به چی می‌خنده، خیلی نمی‌تونم باهاش حرف بزنم. اینکه بفهمه من کی شوخی می‌کنم، کی جدی‌ام، شدیدا تو پایداری دوستی‎مون تاثیر می‌ذاره. بهمین خاطر حرف زدن با آدمای غریبه (مخصوصا تو چت) برام خیلی سخته. چون عکس ‌العمل‌هاشو نمی‌بینم، نوع خندیدنش برام مشخص نیس. همین موضوع باعث میشه تو چت یه شخص منزوی و کم‌حرف دیده بشم. درحالیکه، دوستایی دارم که رگ خندیدن‌شون کاملا دستمه و می‌تونم ساعت‌ها براشون خاطره تعریف کنم و با خنده همراه با اشک ازم بخوان که "توروخدا بسه رامین".

از  وقتیو دمو آلبوم دراومد می‌دونستم قراره از این آهنگ خوشم بیاد. مخصوصا اونجاش که میگه:

تو برگزیده نبودی، قبول کن که نبودی

قبول کن که رسولی، بدون معجزه هستی

بلند مسئله هستی، ولی بدون کتابی